Eskiden her yağmurda babam çatıya koşardı,
Her deliğin altına bir leğen koymaya,
Başımıza ve kıt kanaat kaynattığımız aşımıza
Yağmur suyu ilişmesin diye.
Kar yağması olağandı; lapa lapa, kucak kucak,
Sonrası ise meşakkatli ve yorucu; başta bere, elde kürek,
Tüm dertleri unuttururdu, ilişip yanındaki peykeye
Dibine kıvrıldığımız taş ocak.

**********

Şimdilerde öyle mi?
Yağmura dokunmak hayal, balkonlardan ve cam artlarından
Seyreder olduk çiseleri, doluyu, damlaları.
Toprak kokusunu bilmiyor çocuklarımız,
Farkında değiliz ama doğaya dair tat ve koku duyularımızı yitirdik.
Kar ise hülya, dağlardan kamyonlarla getirtiyoruz parasıyla,
Ya da kar görmeye çıkıyoruz dağlara peşin sıra.
Olağan her şey olağan dışı oldu, olağan dışı her şey olağan;
Fakirlik lüks oldu aslında da biz farkında değiliz.
Aslında birçoğumuzun çocukluğu bu; mayamız ve meşrebimiz,
İnsan yokluğu bunca varlıkta deli gibi özler mi be kardeşim!
Farkında mısınız bilmem ama zenginliğin peşinde koşarken
Fakirliği delicesine özlemişiz.