BABANIZ
Ne sevdiğini bilir ne sevildiğini
Kırıp atar beğenmediğini (!) Oyuncaklardan hoşlanır Babanız huysuz çocuk gibidir ... Üç gün sonra da Arayıp sorar; nereye gitti Hani benim oyuncağımın teki ? Anne der ki; Yeter artık kendine bir düzen ver ! (Bir de çeki!) ... Bir sessizlik çöker içten içe ... (Peki peki, Yıllar önce kâlpten açık Yazmadım mı sana çeki Ödeyemeyeceğim bedel Yazma üstüne yeter ki; Ama sen yazdın !) ... Huysuz çocuğa kızdın hep; O yüzden küstüm yaşama ben Oyuncakları sevmeyi Oyun oynamayı (!) Öğrenemedim gitti Rüyâ gibi masal gibi Çocuklar büyüdü Ben hiç büyümedim Hep huysuz çocuk kaldı kâlbim ... Şaban AKTAŞ 25.06.2006 |
Ki çelişkileri ve çekişmelerine ışık tutmuş şiir...
güzeldi, konu alışılmışın dışında
kutladım...