aynaların kırık sesine
tanrım
o kör vakit geldi yine bak bir bir düşüyor üstüme altından tek başıma kalkamayacağım hoyrat gölgeler paramparça ediyor yüzümü kurumaya mahkum edilmiş körpecik çiçekler vakit geldi de geçiyor tanrım sırılsıklam bir güz bir parça da ışık bağışla bana geç kalmamalıyım suyun davetine ve aynaların kırık sesine tanrım yetişemedin işte geçti gitti vakit boyumu aştı yalnızlığım bekleyişler bitti yakarıp durmalar yok artık yolumu gözleyen uzun yürüyüşler var önümde sabırsız kıpırtılarla yazılmayı bekleyen kısacık şiirler bir de zarif sebepsiz bir sızı ki nimet gibi öpüp kutsanmayı bekler.. HU’LYA |