1944’te yurtlarından sürgün edilen Ahıskalı Kardeşlerimle duygudaşlık etmeye çalıştım.

Sılamız Ahıska, soyumuz Türk’tür
Yıllarca savrulduk ordan oraya
‘Vatanım’ diyecek yerimiz yoktur
Gürcistan da istemiyor geriye

Savaştan çıkmıştık, ülkece yorgun
Polisler dayandı kapıya bir gün
Türkiye korkusu ettirdi sürgün
Saygılıyken kanunlara, töreye

Stalin’e geçmedi kimsenin sözü
Alnımıza yazdı bir kara yazı
Sığır vagonuna tıktılar bizi
Aylarca inemez olduk karaya

İki ay yolculuk, canlara yetti
Açlık-hastalıktan ferimiz bitti
Öleni askerler vagondan attı
Her birimiz döndük birer çıraya

Diledik alacak, insaflı çıka
‘Soydaşım’ Diyerek sevgiyle baka
Köle olduk, Kazak ile Özbek’e
Tuz bastılar kanayan her yaraya

‘On iki saat hep, çalış’ Dediler
‘Sana bu müstahak, alış’ Dediler
‘Havamız da değil, beleş’ Dediler
Mahkûm olduk kazma ile küreğe

İşverenler, ‘insan’ diye görmedi
Hasta olduk, yatak izni vermedi
Koca dünya nedenini sormadı
Sırt dündüler, bakmadılar beriye

Vatan aşkı, yüreklerde harlaştı
Yaşam bize zorlaştıkça zorlaştı
Yuvamıza Ermeniler yerleşti
Yâd ellerde döndük kemik, deriye

Özbekistan nere, Ahıska nere?
Değmiyor aldığım, döktüğüm tere
Daha da derine inmekte yara
Biz tükendik, torun geçti sıraya

İftirayla tecavüzcü sayıldık
Özbeklerce lime lime kıyıldık
Kıyım sonu dış kapıya koyulduk
Kimsemiz yok, kimler sora, araya?

14 Kasım, sürgünün yıl dönümü
Yapılamaz bu acının tanımı
Türkiye’ye dündüm şimdi yönümü
Al kandaşım, alışkınım yöreye
Meryalı’yken gidem kime, nereye?

15Kasım20
Fatma Biber