KORKARIMHer son, bir başlangıça gebe, her başlangıç, bir piç sonu doğuruyor boynu bükük başaklar gibi kimi öksüz, kimi yetim özlemler... Ne çok özlemler birikmiş Ne çok keder burnunu çekmiş Ne çok sonlar ilk gün gibi soluğunu kesmiş Gidenler, gittikleri yerde özlemi soludular mı ? Sevgiyi kirli çamaşırlar gibi sıktılar mı ? Kim bilir ? Kimse bilmedi , bilmeyecek Bir koku, bir resim, bir lastik toka Seni bana getiriyor, Öyle tastamam iki kirpiğimin arasına Korkarım, gözlerimi kırpmaya, engin denizlere bırakmaya, bir gün ciğerinde yanarsam, Ezber bozan ayakların adımı adımladığında, Toprak yorganım, adım mezar taşı Olmaz... Sibel Karagöz |