kayboluşlarım ,

ıssız ömürün karlı dağları,

sarp, geçit vermez yokuşları,

çaldınız beni benden, içimi içimden

boş, bomboş sayfalarda sessiz çığlıklar

duyanı yok, hayat belirtisi yok

sessizliğim titriyor

içi, içinden; yeri göğünden

koparan sesli, sessiz titreşimli depremler

kayboluşlarım,

sismik dalgalar arasında konumsuz sesim

duvarların gök gürültülü,

sağanak yağışlı

ıslananı yok,ıslatanı yok

hissediyorum karlı bir çam gibi

apak geçmişin kırık noktaları gibi

yara el’de değil,

yara bende

yara yürekte

solumdan yürür

soluğumu kese kese

ben zamanı,

yeri, mekanı unutur

kayıplar içinde, için içinde

benle beni , senle seni

ayırt edemem kaybolurum

ürkek bir serçe titrer

enkazının altında

kayıplara karışa karışa

üşüye üşüye

bir çam gibi

karlı dağlar gibi

gibi gibi

devam eder gibi

son gün gibi

yada doğmamış çocuğun

acı kahkahaları gibi ,

son gibi ...

Sibel Karagöz