İnsan dedikleri
Tarifsiz meçhuliyet
Bazen
Ne doğusu belli
Nede batısı
Bazen kapkaranlık
Bazen
Güneş batmak bilmiyor,
Gülüşü
Dünyalara bedel
Kahrına katlandığın
Gönülde yuva yapmış
Her sabah seni kuş sesleriyle uyandıran
Gurbette hasret
Özlemi bir ömüre değer,

Hayat dedikleri
Aşka niyaz
Umuda piyaz
Biraz kaypak
Biraz da vurdumduymaz
Kelepçelenmiş bir zamana,
Kurtuluşu ölüm
Özgürlüğü
Varsın yansın,
Kaybedeceği hiç bir şey
Yok
Yokluğa hitap,
Bilmez mı ki hiç
O
Atan kalptir
Kalp,
Bazen boşa
Bazen dolu olsa
Ne gezer
Neticesi hep dert keder,

Zaman dedikleri
Bir nevi
Boşa kürek çekmek
Günlerin birbirini takip
Etmesi gibi
Değişen bir şey yok
Aslında,
Varmışsın yokmuşsun
Gelmişsin gitmişsin
Sevmişsin sevilmemişsin
Devam eden bir ömrün
Gıyabında
İcabında,
Yine
Sessizlik galip,
Daimi mağlubiyet
Meçhuliyetin emri
Emret komutanım
Bir iki marş marş...

* Berlin, 07.11.2020 *

Talat Özgen