Küçük bir çocukken
kimsesiz hissettiği
gözyaşlarını hep kendisinin sildigi
anlara gitti.
Yalnızlık duvarlarıyla
dolu karanlık bir odada
renklerinin elinden alındığı
gölgelerle dost olduğu zamanlar
aklına geldi.
İçindeki çocuğun
yaralanıp bir çöp gibi atıldığı
sevilmedigi hikayesini hatırladı.
Gözlerinin ilgisizlikten,
sevgisizlikten
cenazesi kılınmış
umut denen noktacığın silsilesi yoktu
O’nun hikayesinde
Karanlık bir tünelin ucundaki ışıktı
O çöp kontenyarında bulup,
elinden hiç bırakmadığı bebeği.
Kimsesizligini unutturan bebeğine
Sımsıkı sarılarak,
Hüngür hüngür ne çok ağlamıştı gecelerce O çocuk..
İşte o çocuk şimdi büyüdü yüreğinde ki acılarıda..
Tıpkı sevgisizlikle beslenen diğer yaralı çocuklar gibi.
Kalbi hep sevilmeyenler ülkesi.
Yine tek dostu bir kolu kırık bebeği
Ve onu hiç yalnız bırakmayan Rabbi...

Nevin Aktekin Gülfirat

Üstada bu güzel küçük nazire şiir Teşekkürler 🙏

Dolaştı sokakları çocuk
Kanadı kırık kuştu
Minnacık yüreği kırılıp dúştü
Topladı eliyle, yokladı sokakları
Kimsecikler yoktu..

Aşık Niyazi