GÖZLERİM KÖMÜR KARASI
Garibanım, madenci can benim adım
Rızkımızı kara elmasta aradım Eve aş, ekmek götürmekti muradım Azrail geldi, onu da yapamadım Oldu işte gözlerim kömür karası Yüreğimde açtı yoksulluk yarası Ecelden önce verdik yemek molası Ağıt yakar yetimlerimin anası Uzak değil madenle evin arası Yalnız kaldı gönlümün canı, sevdası Sefasını sürdüler, kaldı cefası Kim tutar arkamdan, ondan başka yası Metrelerce yerin altına inerdik Her gidişimizde helallik dilerdik Olumsuzluğa beraber sabrederdik Aşımızı oradan temin ederdik Ervai’yem yolum gider hak’dan yana Mısralar armağandır gardaşlarıma Ateş düşmesin kimsenin ocağına Selam olsun tüm yetim yavrularına Ervai BEYAZKUŞ Not: Bu şiir rızkını alın teriyle kazanmak için yerin metrelerce dibinde, Ermenek’de, Soma’da ve diğer yerlerde hayatını kaybeden Canlar için kaleme alınmıştır. Allah rahmet eylesin. Mekanları cennet olsun. DOST KALEMİNDEN; İki üç üniversiteyi zor kazandım Mesleğimden iş yeri bulamadım Anam babama yardımcı olmadım Boş soframa bir ekmek alamadım Kahpe felek yakamdan inmedi Ben kaçtım azrail vaz geçmedi Kötü bir zaman içinde yakaladı Kaç kardaşın peşini bırakmadı Çok söylenecek şey var kardaşım Öksüz yetim kaldı canım yoldaşım Göçük altında öldü can arkadaşım Maden ocağı canımdan canım aldı Öksüz yetim kalan yavru ben oldum Hasan Yıldırım Bey’e Katkılarından dolayı teşekkür ederim. |