ekim vurmuştu sararan yaprakları dalında
kimse görmemişti savrulup düşerken gazel gazel iç çekişleri
vuran ekim
savrulan yaprak
parça parça olan yüreğimdi
ve hiç kimse bilmedi nefes nefes içimde ki sararan seni

Yaralı 34 Avusturya

sensiz geçmegen mahşeri bir yalnızlıktı yaşadığım
gazel gazel savrulan yaprakların ardından
gözlerimde düşen anıların her damlasında
sol yanımın çaresizce uzaktan uzağa feryadını dinliyorum
var oluşunun sensizliğine aldanışım
buz misali gözlerimde damla damla düşüp gidişin
amansız suskunluğuna çaresiz kalışım
ne yüreğinden yüreğime vuran hayallerin düşlerin
ne de yorulmuş bir ömrün feryadıdır bu
derin off çekişlerin son ekimindeyim bilesin

sensiz geçmegen mahşeri bir yalnızlıktı yaşadığım
ekimde gazel gazel savrulan yapraklar gibi
yaralı yorgun yanlarımı alev alev atesinle yakıp kurutmak için
her gece şiirlere adını hece hece yazarak
yüreğimden yüreğine sesleniyorum
sırtımda bir yük çaresizliğimin taşınmaz yorgunluğunda
uğruna vurulan kırılan değerlerin veryansınına hiç aldırmadan
ve bedenime satır satır senin harflerinden başka
hiç bir aşkın harflerini yüklemeden
adına yazılan onca şiirleri kurban ettim
artık yaralı yorgun acılara terk edilmiş
virane gibiyim
kırık dökük her yanım
ey gözlerini gözlerimde bildiğim yar
sen geçmeyen sızımsın bitmeyen derdimsin
ruhumda ki sevgimsin

sensiz geçmegen mahşeri bir yalnızlıktı yaşadığım
öperken gecenin yaşlı gözlerini
sanki son ekimindeyim
toprağına düşen kuru yapraklar misali
var olan aşkına boyun eğerek
hapsediyorum senden kalan acıları gecelerime
ve dilimde adın
yazıyorum son bir cümle ile
bu aşkın iç kanatan yanlarına
feryat ediyorum artık
gelme hayat gelme
ekimindeyim iç çekişlerin
ben yoruldum artık
gelme üstüme


Şiir yaralı 34/Avusturya