Hali Meâl
İflah etmez derde düştüm bilirim
Başı taşa çalsam toprak kanıyor Para etmez nerde satsam kibirim Su olup ta aksam yaprak yanıyor Gönüller niyazda eller semada Yürekler kıyamda diller duada Alınlar secdede gözler ufukta Kutupta buz olsam yürek eriyor. Sabır’ı yaparken neden’e katık Ömür’ü tüketen bedene yazık Kabir’e giderken yüzüme çizik Yılları anlatsam, masal sanıyor Tükeniyor ömür denen sermaye Dünya yalancıdır, hayat hikâye Bilinmez noktada bulur nihaye Geçmişe ağlasam, asıl yanıyor Bedenimi sarmış amansız yangın İçimdeki öz ben benliğe dargın Hayat dertlerimin tümüne sargın Kaderimden kaçsam, ecel tanıyor Gülün kokusuna engel mi diken Bülbül figanını bırakmaz iken Gönül bahçesinin suyunu içen Gülleri koparsam, kökü kuruyor Günler aramakla geçer güzeli Ömür hazanında döker gazeli Sabır deryasında yüzdüm yüzeli Ummanlara dalsam, çöle dönüyor Ağladıkça yaşlar tükenir gözde Bizlerde yaşadık dünyada sözde Sitemim kabukta, mayamız özde Hangi göle çalsam, ümit sönüyor Dilimden çıkacak her bir kelime Halimi anlatır, cümle âleme Sizde bakın işte pür mealime Yüzüme her bakan ibret alıyor.. 05.07.2008 Necati ŞİMŞEK Ankara |