" MÜPTELA YALNIZLIĞIM "
MÜPTELA YALNIZLIĞIM
Sen zamana direnen, hiç büyümeyen yalnız çocuk yaşım kırk geç de olsa anladım doğarken neden ağladın... Yine akşam oluyor gözyaşı denizimde ışıkları söndürdüm gönül fenerinde... Sormayın neredeyim, kiminle... Yalnızlığım demir atmış ruhuma nereye gitsem içimde ekmeğim suyum ateşimde/kadehimde... Kaçsam kaçsam da çok uzaklara düştüğüm yollar bitmiyor mezarımı kazsam yıkıldığım yerde müptela yalnızlığım ölmüyor. ULVİ CAN YOLDAŞ |
Her daim hakikati
Dâhi güzel olanı
yazmanız dileklerimizle.
Başarılar diler
Allahü Teâlâ 'ya emanet ederiz
Selâm ve Duâ ile