Hani umudun bittiği anlar olur bazen
Umuttan uzaklaştıkça
Ölümle yüzleşmekten korkarsın...
Kalbinin koridorları bomboştur
İçinde attığın çığlıklar yankılanır
Ama senden başkası duyamaz
Kader deyip geçiştiresi olur dilinin...
Susmak o kadar acıtırki içini
Gece başını yastığa koyduğunda
Boş duvarlara bakıp söylenirsin
Siyah geceler kararmaya başlar giderekten
Kararan geceler bitmek bilmez...
Camdan bakarsın,
Güneşin doğmayacağını,
Yanan o sokak lambasının asla sönmeyeceğini düşünürsün...
Ve öyle bişey olur ki
Kendine de giderekten uzaklaşırsın
Yabacılaşırsın
Kendini tanımaz olursun
Nerdesin ey kendim!!! diye
Ünlem dolusu cümleler küfredersin yüreğine...
Kimsenin aldırmadığı bu çığlıklara
Artık kendin bile aldırmaz olursun...
...(...)
Ve bir ışık!!!
Elini uzatırsın
Tutmayı denersin
Sönmesinden korkarsın
Korkaklığının nedeni ortadır
Ölüm...
İşte o an sus dolu dilinin
Hiç susmayacasına konuşası olur...
Bendesin artık dersin...
Sana dokunamasamda
Uzağımda olsan da
Bendesin!!!
Sendeyim dersin!!!
Dilinin rengi değişir bir an
O olmasa da onunla konuşursun
Onun da konuşacağını düşlersin
Ama içinden acaba demezsin
Konuşur mu diye bir acaban hiç olmaz
Bahanesini hazırlarsın
Bir harf konuşamayacak kadar yaralı dersin...
...(...)
Sen sussan da
Ben senin yerine de konuşurum
Ama sen kal yar
Sen kal son ışığım
Sen gel ben kapalı kapılarımı sana açarım
Sen gir sonra tekrar senle kaparım...
Sen ne olursa olsun kal yar!!!
Dersin...(...)





Recep Güneş ANKARA 28/06/2008 22:25