Güneş DoğduğundaAcısı kalbinde olmayan öğüt verir Diyene davulun sesi uzaktan hoş gelir Lambalar söner Çakallar döner Kimse kimseyi görmez bir de yetime o vurur Sanmaz ki buraya asla güneş doğmayacak Kimse şaşkınlıkla bakıp gözünü ovmayacak Nice sırlar ortaya çıkmayacak! Güller renkten renge girer Sarısı, alı, beyazı siyaha döner Mavi asumanda, ummanda rengini kaybeder Eser bir deli yel Yahut yağmur yağar akar sel Kimseye torpil geçmez Gelir de ecel… Masumun günahı ne ki Aynıdır akibeti? Kimine rahmet Kimine eziyet Sonsuz hayatın budur adaleti… Güneş doğduğunda Karanlığı bir çırpıda boğduğunda Malazgirtte kim gülmüştür gösterecektir zaman Akar Anadoluya Alperenler Ellerinde bağlama ozanlar Bu destan yaman ki yaman Mahşeri yaşayacaktır ahdini bozanlar Elini suya sabuna sokmayanlar Veda bile edemeyecektir ölürken… Çölden ormana Kuraklıktan ummana Ekmeğini paylaşacaktır bölerken Kardeşlik baş tacı Asla bölünmeyecektir! Öğüt dinlerse Atasından emanet yüce kitabın sayfalarını açacaktır Nuru karanlığı delip geçen güneş Yalnızca huzur saçacaktır! Saffet Kuramaz |