bir kadın eylül’ü yapraklarından düşürmüştü
düşürürken tutunmak istedi
her kopan yaprak gibi
göz göz oldu gözler önünde
aradı umar gözlerde
gözler yapraktan önce düşürdü eylül’ü
ilk taşı esrik nefeslerine doladılar
mancınık dilleriyle al aşağı ettiler
sesler ayyuka çıkmış
zelzeleydi kulağıma yapışan cümleleri
deprem di ardı arkası gelmeyen tüm’celeri
sanki dünya ayağa kalkmış
savunmasız bir kadını hedef almış
vurun !
vurun sesleri
bombanın savaşı
savaşın bombası
kadın öldüm dedikçe
bir taş daha ayağa kalkıyordu
ben tüm bunlara
iki gözümle
iki kulağımla
engelleyemeden şahit oldum
üstelik ilk taş bir kadının elinde
içimizde patladı
işte ben bunu sindiremedim
anlayamadım
sonra
gök utandı
yer utandı da
karardı
karartmaydı gece dedik
olmadı ece dedik
bir de utunmadan umudu ektik
insanlık doğacak gibi
şimdi insan nasıl kaçmaz
bir duvarın dibine
bir çakıl taşının arasına
nasıl avuçlamaz yalnızlığı
nasıl susmaz tüm kirli harflerinize
nasıl kapatmaz penceresini
karanlık dünyanıza
nasıl ???
Sibel Karagöz