İLKBAHARDA ÖLMEM BEN
İLKBAHARDA ÖLMEM BEN
İlkbaharda ölmem ben Kupkuru dallar uyanırken Şu çiçeklerin mis kokusu Mevsimlerin en coşkulusu Derin bir uykudan uyanırken doğa Tam da bahar gelmişken Canım memleketimin dağlarına Güneş göz kırparken çapkınca Ben Nasıl girerim toprağa Ölmek ille de şartsa Sonbaharda ölebilirim Matem tutar gökyüzü Siyahlar giyer bulutlar Gözyaşlarıyla gösterir hüznünü Hiç olmazsa benim için Vefalı bulutlar ağlar Kimse anlamaz garipliğimi Toprağımı yağmurlar sular Mezarımı kuru yapraklar sarar Belki de nefesini getirir Soğuk esen rüzgarlar Deli gibi şenlenir ruhum coşar Düşen yağmurların aksine Yükselebilirim gök yüzüne Gömün beni hazan mevsiminde.. Fahriye Turgut |