Şuan isimleriini bile hatırlamadığım internet sitelerinde, lise kitaplarının aralarına cümle cümle sokuşturduğum ince kederli; çok yalnızlıklı,kaba çabasız, çok imlasız şiirlerimi bile arkama bakmadan terkettim. Anarşik kelimelerimle dolan haznelerinde,
kelebeklerin anatomisini çizdiğim üniversite kitaplarının sayfalarına bıraktım eğri hayat çizgilerimi.
Belki çoktan yemişimdir toplumdan sıfatsız damgamı. Ilgilenmiyorum o tarafıyla. Dijitaller öldürüp de doldururken plakların yerlerini, cızırtılar inliyor bir köpek edasıyla.
Sağır oluyor yedi milyar insan!
Ben duyamıyorum gövdemden fırlayan desibelleri.
Ben duyamıyorum tanrının nefesini,sırtımda.
Oysa görsem, kan ile çizerdim silüetini.¹ Nefesi buz gibidir şimdi ve ben donarak can veren atları hatırladıkça patlatmak istiyorum tüm evreni.
Ve ben hatırladıkça bu tablodan kaçmak istiyorum,yakmak için ceza ve ödül sisteminin bekçilerini.