GÜNEŞ SANCILI DOĞAR BİZİM ORALAR DA..

Bir kamyon gelip geçiyor zihnimden,
kelimeler eziliyor, cümlelerim çaresiz,
çırpınıyor duygularım.
Yetim kalmış düşüncelerime bir ekleme yapamadan,
pembe düşlerin siyaha dönüşüyor.
Güneş sancılı doğar bizim oralarda;
her sabah harçlı sefere çıkar gibi olur yüreğim
Kapandı kapılar sanki sonsuza dek,
sessiz bir gemi yol alıyor bu limandan
Yalnızlığın son durağı,
karanlığın ise ebedileştiği..
Derdim zaman değil ki benim,
bu seferlik en azından.
Yaşamak istediklerimizi yaşayamadıktan sonra,
kurduğumuz hayalleri gerçekleştiremedikten sonra
ve bi de sanki önümüz garantili yolmuş gibi
sürekli erteliyoruz, sürekli gömüyoruz ya düşlerimizi.
Mantık yok, mantık aramıyorum
ama yorgunluğum da gizlenemez durumda
İnsan bu hayata kaç defa geliyor?
Hem benim hayatımdan kime ne?
Sormak isteyipte soramadığımız onca sorular diziliyorlar dilime,
peltekleşiyor sıralayamıyorum ve yan yana gelmiyor hiçbir şey.
Hayatı yaşamanın varsa bir bedeli,
bu bedeli de kişi kendisi ödüyorsa,
hesap vermekte neyin nesi.
Sustum, sustum, yine sustum.
Kızgınım ama canım hiç kavga yapmak istemiyor.
O kadar yorgun ki dilim,
dudaklarım kelimelere dokunmadılar bile
Gündüz Yavuz.