ACILARIM PALAZLANIRhiç büyümeyen çocuktur inanışlarım elim sendedir düşsel kanışlarım elma şekerleridir çocuksu ellerimde düşlerim bir bir eklenir düşsel yalanlar yaralaya yaralaya bir inanış bir kanış acılardan yorgun bir uyku hali sarar dört bir yanımı belki uykudur ilaç belki umut’tur uykuya kaçış belki acılarında uykusu gelmiştir ağrılı sancılı uyuturum acıları düşlere yol alırım uykumun içinde uykulara dalarak iç sesim de yol alır umut der umut çetrefilli bir yoldur sen bunu unut der unut uykularımdan fırlar acılarımdan önce uyanırım kulağımdaki sesin yankısı susmaz “unut” bağıra bağıra dilimde ise pelesenk “umut” acılarım palazlana palazlana içimin uçurumlarından yuvarlanır sen bunu unut unut diye diye ben bir uyur bir uyanır uçurumlarından düşerim Sibel Karagöz |