tut elimi çocukluğum
günkurusu geceler bize göre değil
kaçalım bir karadut ağacına
üstüm başım leke
dudaklarım kıpkırmızı olsun yine
gülersin değil mi
biliyordun başıma gelecekleri
kaç insafsız çekecekti kolumdan bacağımdan
kaç ahlaksız öpecekti kanatarak dudaklarımı
insan zannettiğim kaç kişi itecekti ardımdan
ve düşecektim ben hep o dut ağaçlarından
bile bile sustun
bazen elime bir elma şekeri tutuşturdun yüzümü gözümü boyayacak
bazen de sek sek oynattın dizlerimi kanatacak
yüreğimi hop ettirdin göklere uçarken o salıncak
kolay sandın kaydırağın zirvesindeyken kendimi yerde bulmamı
tekrar tekrar tırmanmamı

bilseydim bunların yaşam sahnesine birer prova olacağını
saklanırdım ardına hiç çıkmamacasına

suç sende ama
büyü demek yerine
kol kanat germeliydin kırmızı pabuçlarıma

Ceyda Sevgi Ünal