Birbirimizi tanımıyorduk
Dünyalarımız O kadar yabancıydı ki birbirine
Aynı dili konuşmasına konuşabiliyorduk ama
Kalp dillerimiz çok farklıydı
Sadece Parmaklarımız da göstermelik evlilik yüzüğü vardı
İçimdeki dünyadan habersiz... Düşüncelerimden habersiz...
Sanki bir gölge ile yaşıyordum
O da öyleydi ne diye bilirdi ki bana
O annemin gelini ben ise Onun eşiydim
Bir gün beraber balkonda seyretmiştik dışarıyı
Ağaca sımsıkı dolanan sarmaşığı fark ettim
Sonra hayatım geldi aklıma
Ağacında benim gibi bir hayatı varmış meğer
Ağaç çiçeklerini yaşatırken
Sarmaşık ise gövdesine dolanmış kendi benliğini yaşatıyordu
Kök olmak gerek tek beden olmak gerek
Tek açacaksın çiçeklerini tek gölgen olacak
İçinde bir sen birde içinin içinde O olacak
Yazık...
Bir sığıntı gibi tutunuyoruz hayata

Feride Açar