Hepimizin ayakta alkışlanılmak
istediği bir penceresi vardır
cosmos dünya medeniyetinden habersiz
dünyayı ikinci kez yaratır
sarı ışık yansıdığında perdeye
elinde fenerle içimizdeki Diyojenler
insanoğlu arar sana bakmayan her pencerede
sensiz bir dünyadan söz ediyorsak
tanımsız bir hiçliğe açılır pencereler
ulu bir manzarası kalmamıştır
uluyan bir gettodan fazlası değildir İstanbul
bir sahil kasabası
sadece kasabadır
pencere önündeki çiçekleri değil
dünyayı suluyorsun
nil’in taşkın zamanları
mermerinden damlıyor seller
tufanlar nefes alış-verişlerinin
şiddetine düğümlü
bir pencerenin karşısında
belli etmeden seni izliyorum
gecenin köründe odanın yanan ışığı
güneşin yönünü karıştırdığı
bilimsel gerçeğini ortaya koyuyor
göğsünde uykuya dalmış dünya
gerisi bir bebeğin
annesinin dışında
anlamlandıramadığı her şey...


İlker ÖZDEMİR