Şüphelerimiz var korkularımızı kemirgen bir hayvan gibi tükettiği
Tüm ışıklarımız söndürülüyorken hala elimizdeki mumdan medet umuyoruz
Kırmızı çizgilerimiz var bir annenin yavrusuna sarıldığı gibi
Çirkinleşiyorken herşey hala son bir umutla güzellikten haber bekliyoruz

Bir ateşin etrafında anlamsızca dönerken hem de neymiş yaşamak uğruna
Uzaklaşma korkumuz var sürüden ayrı kalmak her daim yaramazlık
Yürüyoruz ayağımıza batan her bir dikenden güle sebep bularak
Ağırladıklarımızı uğurluyoruz her gün bir öncekine lanetle uyanarak

Defterimizden koparıp kağıttan yaptımız gemiler geliyor aklımıza
Oysa gerçekte ne gemiler yakıyoruz kağıda kızarak ateşe küserek
Değişmiyor dünya hem de o kadar kararlı ki zalim midir nedir
Sen hep gitmeye kalkıyorsun da aslında şimdi kalma vaktidir

Korkulu rüyalarımızda anlamsız hayallere sarılıyoruz geceleri
Uçurumlardan düşüyorken ve sevdiklerimiz bırakıyorken buluyoruz ellerimizi
Sınırlı olmaktan sonsuzluğa bir adım yol alamıyoruz ne kadar istesek de
Üzerimize basıp geçebiliyorlar biz nasıl bir dünya düşlesek de

Parmak izimizin bizi götürdüğü yerler kadar tüm mesafemiz
Bıraktığımız işaretler işte bu yalan mesafelerde mesafesiz
Açlığımızın verdiği hırsla her sofrada doyacağımızı sanıyoruz
Utanmadan her gün bir başka mechule yeniden uyanıyoruz

Bir an aşıyoruz kendiliğinden duruyor zaman mekan
Sonra pislik bir çukurun en dibinde buluyoruz kendimizi
Bu ikisi arasındakine hayat derken hiç yüzümüz kızarmıyor da
Gülebiliyoruz basit bir meseleye kahkahalarla hiç sıkılmadan

Haddimizi çok aştık be arkadaş sitemim bundan
Hakkımız bir sigara kaldı bu tüten duman ordan
Ne olsa yine biz kadir kıymet hiç bilmeyeceğiz
Yaladığımızın tükürdüğümüz olduğunu hiç anlamadan
Başka bir iklimde yine başka korkularda buluşacağız

Şimdilik hoşçakal ey hayatım
Sen devam et ben burda kalacağım