Kimsesiz evler gibiyim
İçimde küçük bir kulube
Kalbim sağır dört duvar Gözlerim pencere Ellerim vefasız yollar İçim içim bin parça küçük taşlarla örülmüş kimsesiz evler gibi... Kalp ocağım bomboş hangi umutları pişireyim Dumanlar desen yüreğimden alevleniyor Dışarısı bahar ben ise Üşüyen bir kış misali Elimde umutsuz bir kalem Cebimde bomboş sayfalar Ve kapımda asılı bomboş mektup kutusu Yar diye okuyacağım haber güvercinlerim Gökyüzünde asılı üşüyorlar Feride Açar |