Birinci sürgün:




Uçmaya çalışırdım
Düşmeyi inmek sanırdım ya
İşte o kadar çocukken
Sen vardın
Bayramlar vardı
Ve Dünya
Meğer
Uçulamayacak kadar
Alçakmış
Kollarınsa kocaman





Ardına düşer günün sürgünü:





Herhangi bir günün
Vedasız geçip gitmesi gibi
Bayramlarımız oldu
‘’Senden sonra’’ dediğimiz.




Ben: Ağaran günün, koşan atların ardındaki tozun sürgünü




Bir iğnesi var acının
Beni kendine dikiyor
Karasıyla gecenin
İçimdeki yüzlerce ölü
Bir tek sen etmiyor
Topluyorum hepsini
Sesleniyorum
Kendim kendime
Çıt çıkarmıyor.





Ardından yaşanmadan bilinen sürgünler





Dediler ki;
Göklerin veya göremediklerimizin getirdiği bir emir var
Yaratılmış Dünyanın tüm acıları emzirdiği bizler var
Ve sonunda Dünya bile ölümlü
İyi de tüm bunlardan bana ne
Sabaha bayram
Olsa ne olmasa ne.
Sen baba
Artık hep aynı yaştasın.





Deniz...