KARA GÜLkapılıp aşka uyanır mevsimsiz eğreti sürgün veririm vakitsiz çanların sesi duyulur çorak bir toprağın yaban ayrık otu güneşe selam verir umudu boynuna dolar zamanından önce boy verir çelimsiz bir saz telsiz ipek borana kara sele göğüs veremez öfkeli ayaklar altında ezim ezim ezilir mevsimler döner ben yine sevdayı kursağımda bırakır ben yine bahçene açamayan kara gülün goncası ben yine vaktinden önce öten horoz mevsimsiz sökülen sürgün ben yine topraksız kara gül mevsimler geçer sen hep soluma yatan ana vatan Sibel Karagöz |