boş pabuçlarsaat vuruyor kuşluk sonrasını gül-baharın dibinde sarmaşık dalları vardı aşkın öz duyguların yavrusu öksüz güvercin yuvası kurulmuş samansız çöpsüz ve gitmişler bıraktığı teleklerin akşam garibi izinde ürkek kanat sesleri.. bir kaç sıra ay bıraktım huzur dökümlü ve sevinç’siz sevdanın soğumuştu koynu,kasveti güneş örtünürken- bir de kederi,ağlarken gördüm küslüğünün mertebesi öğlene kızgın kaldırım taşlarıydı bomboştu içi-dışı bedeniyle şehrin fiyakası kördüğüme çözülmüştü her iki yakası basılacak yer çekimi yoktu yasağa müsade isteyen güzergâhında sıkıntılı bir şiirle avuntulu güfte ısmarlayan baharlık pabuçların içi de boştu... |
Varolunuz Üstad.