Bizler hürriyetine düşkün insanlar olarak ikibuçuk aydır evlerdeyiz Fikret Bey. Hele bilgisayar masasında geçirdiğimiz saatler de dikkate alınınca dizlerimiz iyice açılmaz oldu. Seksenikilik bir delikanlı olarak dışarı çıkmak üzere merdivenlere atıldığımızda gördük ki; ikişer ikişer değil, birer basamak inmekte dahi zorlanıyoruz, zorla çıktık sokağa. Oh, bir temiz hava ki (İstanbul'da başka zaman ara ki bulasın) ikiyüz metre ancak yürüdük, dizler kasıldı, bacaklar açılmıyor. Gözlerimiz hayretten büyüye büyüye oturacak bir yer aradık; ama ne mümkün.Adeta bize,yani altmışbeş yaş üstü delikanlılarına iyilik(!) olsun diye göz alabildiğine olanca park ve bahçelerdeki tüm banklar, oturaklar yerinden sökülerek pek akılsızca bir işkenceye tâbi tutulduk. Kimimizi bir ağaca yaslanmış, kimimizi park kenar demirlerinde kıçlarına bata bata dinlenirken bulduk.Sandalyesini sırtına vurup istirahate gelenler müstesna, benim gibi sabırsızlar da soluğu en kısa virajdan dönerek evlerde aldı.Düşündüm ki bizde daha yüz yıl geçse, güzele dönük hiçbir tedbir önceden alınamaz.İşte geçirdiğimiz pazarın hürriyet zevki. Allah ölenlerimize rahmet etsin, kalanlarımıza sabırlar versin. Güzel şiirinize imrenerek baktım, bir de kendi halime baktım, yazmadan edemedim. Tebriklerimle gözlerinizden öpüyorum...(Aksakal)