D’ÜŞÜYORUMd’üşüyorum öyle ince ki bağlarım anamdan koptuğumdan beri tutunamıyorum odalarımda boşluklar geçit vermez hangi dala tutunsam kurur avuçlarımdan düşmeden dalarım düşlerime avuçlarım kor ciğerim buz hangi kütük koyar umarsızca hangi dal kopar hunharca zülüm bu zulmun de bir sonu gözyaşınında kahkahası vardır elbet derdim ki değer nerden bilirdim ki değersiz derdim ki iki şey hasret biri aşk ikincisinin ne önemi var d’üşüyorum düşlerinde bağı kopar Sibel Karagöz |