BELKİ BİR GÜN
ben bu biçare yalnızlığı
ayak seslerinden tanıyorum ben bu giden ömrü yakalayamadığım tutamadığım iç yolculuklarından tanıyorum ben bu dönüşsüz yolları defalarca dönüp kendimi bir türlü bulamadığım arnavut kaldırımlarından tanıyorum belki bir gün mavinin ortasında çöl fırtınasında küllerin küllerime karışırsa tanış oluruz belki bir gün ölümün gözlerinden öperiz işte o vakit gerçekten ölürüz gözlerin gözlerimde ellerin ellerimde ruhsuz sevdan hayat bulur belki bir gün bedensiz ruhuma sahip çıkarsın belki bir gün belki’nin de ömrü biter Sibel Karagöz |