Sana seni
sevmeyi
emrediyorum
Kafka okumana
sıkıyorum
deniz suyundan
bir akşam,
Camus’u
anlamını
sıvazlıyorum
düştüğün
dağın tepesinde
dağ dediğin
yükseklikle
iç içe
bir bulantı
az satan,
Freud’a
utanmadan
Freud tavsiye
etmeni
ve koltuğa
uzanmanı
çırılçıplak
anlat diyorum
salıncağın
sakallı haline
uzanan kuyruk
sokumunu
ve sana
her soktuğunda
hayat
bir intihardı
demeni,
rahmetsiz
annenin
kemiklerinden
heykeller
en azından
en azından
hayaller
inşa etmeni
inşa etmeni
bir cehennem
çay bahçesini
kutsal tenteli
ucuz bulutlardan
değerli gölgeleri
vebalı puntolarla
yazılmış
vaftizsiz
kahramanlıkları
yağmalıyorum senden,
şimdi açıyorum
parantezi
iğdiş edilmiş
bir fantezi
bacaklarının
arasından
kanın kanıma
damlıyor
(sen senin
dışında
pek az şeysin
katıksız bir
kaltak
pahalı bir pezevenk)
insanlık bu !


İlker ÖZDEMİR