kısım kısım sızıyan yaralarıma inat
açtığım yolda yürürüm sanırdım
ve fakat gördüm ki pişmanlıktan ibaret hayatım
her yanım
şimdilerde acizliğin saflığınca yalvarırım
için için ağlar kendimi zamanın döngüsüne hazırlarım
buysa şayet hayatım
kendime açıkça sorarım
ben bundan gayrı ne yaparım
belki Umudun bahçesinde düş budarım
belli belirsiz bi gülüş yakalarım
belki hiç yaşayamadığım çocukluğumun küllerini sunarım
kızgın alevlerle kavrulan gençliğime kızarım
kurduğum düşlerin sürçü lisanına kurban gittim sanırım
aslımı Bulmaktı ilk amacım
şimdilerde gözlerimi sonsuza kaparım

ama anladım

kendini bulmak isterse kişi
utanç duymaktır artık işi
bulduğu an ilk düşüncesi
kaybetmek ister yoktur çaresi
umutlarını bir bir toprağa vermeli
vicdan ışığı yakmak üzreyken tenini
hezimetin gölgesinde dinlenmeli
aklının cebindeki küçük pazarlıkları inim inim inletmeli
insani olan tüm kötülükleri
özümsemeli
zira özünden doğdu yargı dağıttığı çirkinlikleri
demem o ki bulmaya yeltenirse kişi kendini
bulduğunu daha derine gizlememeye dikkat etmeli