RENKSİZ BİR DÜŞ UZAMINDA UMUTTUR YALNIZLIK

Kaç renk boşluğa döküldüğünde, sen sen olursun?
Kaç renge boyandığında şehir, aşk?
Bütün renkler kirlenir günde…
Boz bulanık bir suda boğulur kuşlar
Yarım bir sevda kalır geceye…
Yarım bir şehir….

Gökyüzünde izini bıraktığın aşk
Adını deniz koyduğun mavi

Üşür mevsim/siz

Unutursun hatırlamadığını
Anılar
Habersizdir
Nehirlerin kuruduğundan
Saatlerin sana kurulduğundan habersiz…

Gündüz yağmurlarının hasretiyle ıslandığım akşamların, yalnız bırakılmışlığında asılıdır bakışların

Gözlerin gelir aklıma…
An/sızın gelir …!
Bir düş takılıdır uykuma
Ninniler bihaber kalır yalnızlığımıza

Bir düş sakini olurum sonra
İzbe sokaklarda şarkım dinlenir…
Kokum ıhlamur ağaçlarında ılık..
Yalnızlığım yıllanmış şaraplarda kızıl bir öykü
Olur, küllenir!

Duru bir filiz olur özlem
Hiç büyümeyen umut gibi dururum meydanlarda
Meydanlarda adım okunur sonra
Sessizlik ağlar bakışlarınızda

Soluk bir mevsim kanatsızdır, konar koluma
Birlikte bekleriz, arafta,
Ne biliriz yalnızlığı, ne kalabalığı
Yaldızlılığımız, yıldızsı _bundandır aslında...

Masallarda fısıltı oluruz
Tılsımlı bir fasıl, rüyalarınızda...

30 Haziran 2011-istanbul/ Gülgün Aydın Altıok