İNSANLIK OLMUŞ KORSAN
Kayıp memleketlerin birinde uçuştu göçmen ehli
Sonbahardı, gökyüzü dumanlıydı Issız gecenin kör düğümünde kanatlandı ah-ı keder Kararıyor bulutlar, ağarıyor saçları denizlerin Yozlaşmakta köhnesi bulanmış soysuz kervan Ağarıyor şakakları acıların sendelendikçe yağmurda Eski bir radyonun anteninde ısınmıştı gönül nağmeleri Mazii-li bir aşkla pervasız akıyordu acı çölünden ağıtlar Kopuyordu kayişi dünyanın en ince yerinden sızılar Yer demir gök bakır zırhlanmış bütün korkular Gaybına kin tutmuş cihan elemden tanımaz sınırlar İnsanlar, insan! Garibin fakirin haline baksan Sanırsın dünden bugüne korsan... Yanıltmasın seni tüm bunlar ey insan! Acıdan kederden hep bu tuhaflıklar.. Fatma SELÇUK |