Biz kadınlar...
Hani şu dünyada hep
mal yerine konmak istenen;
Bütün sorumluluğu üstlenen...
Ailenin can damarı.!
Ve tüm zamanı dolu.
Yetişemek diye bir kelime,
yok onların lügatında..
Çünkü sevgi onların mayası.
Ya hiç duyulmayan avazı?
Aslında hep kendine yeter
bu yürekler.
Ama;
dürter işte bir şeyler..
Annelik meselâ.
Bir yuva;
’Bir’ likten gelen çağrı.
Hiç karşı koyamadıkları.!
Neler olur o yuvalarda?
Ve hep anlamak zorunda...
Gayret libası üzerinde;
her şeyi halletmeli
O iki eli...
Eşi onu söyler bakınca.
Çocukları onun emeği
ve hayatı.
Ya kendi?
Sahi kendine geldimi bir
kez olsun sıra?
Iş aş yollar koşa koşa
tüm bunlara?
Hiç karşılık beklemeden
didinmektir kadın olmak.
Insanlığa temel olmak.
Geleceğin hamurunu
yüreği ile yoğurmak.!
Bebekken bile bebekle
olmazmıydı oyunlarımız?
Her yerde her dalda biz
’Varız’!
Çünkü özveri yüklü özümüz.
Eşiz...
Anayız...
Hepimizin gönlü var olsun.
Kadınlar günümüz kut’lu
Olsun.
...
Nigâr Güler.