Bizim Bozeşşek!


Bizim köyde inadıyla meşhurdu,
Haymana’ya damat gitti bozeşşek..
Çiftesiyle yere sererdi kurdu,
Kangallardan daha itti bozeşşek...

Katırlara, beygirlere çatardı,
Yaylaya girerken nara atardı,
Yükü ağır gelse, suya yatardı,
Unumuzu hamur etti bozeşşek...

’Deh’ dedin mi arkasına bakmazdı,
Kafası eserse yokuş çıkmazdı,
Hele beni çocuk diye takmazdı,
Bize sabrı tez öğretti bozeşşek...

Aladağ’a kestirmeden giderdi,
Çobanların dostu, davar güderdi,
Kötü niyetliyi takip ederdi,
Her zaman imdada yetti bozeşşek..

Elin ahırına dalardı bazen,
Karpuz kabuğunu yalardı bazen,
Amcam saçlarını yolardı bazen,
Firarda çok nal eskitti bozeşşek...

Dedemin yanında uslu, sakindi,
Belki de ak sakalından çekindi,
En sevdiği zahra yeşil ekindi,
Samana hep yüz ekşitti bozeşşek..

Yularını, semerini sevmezdi,
Sen çatlasan, patlasan da evmezdi,
Heyhat, şaha kalksa kimse övmezdi,
Masallarda kaldı, yitti bozeşşek...

Servet Yüksel