Beyaz Bebekler
Dumanlı bir uçuşla kopuş başlar buluttan,
Titrek beyaz benekler yere düşüyor yere. Bulutların ardından sabah ağaracak tan; Tipiye dönmüş rüzgar, eser durur boş yere. Semada dolaşan o pamuk tarlalarından, Titreyerek dökülen sükutun ezgisi kar! Dünü berbat eyleyen insan, belki yarından Beklediği umudun en büyük sezgisi kar! Unutma, uyanacak tüm tabiat birazdan, İnsanın kirlettiği toprağın üstünü ört! Uykudaki ağaçlar üşümesin ayazdan, Dalında zor tutunan yaprağın üstünü ört! İnsanoğlu kibirle açtıkça kör gözünü; Ne çok itibarlıdır, ne de güvenli sözü. Vicdan kirliliğinden utanan yeryüzünü, Bembeyaz örtünle ört, ört ki ak olsun yüzü. İbrahim COŞAR |