Korkularım var sevgili arkadaşım;
En basit kırıntıları bile dert ediyorum.
Boş zamanımı, ömrümü harcıyorum.
Ne yaparsam yapayım, sonunda görüyorum;
ben hep yalnızım arkadaşım...

Sevdiklerim var sevgili arkadaşım;
Ben de herkes gibi hissedebiliyorum.
Ve bir gün onları kaybetmekten
inan ki korkuyorum;
Evet, ben çok korkuyorum arkadaşım.

Öğütleri çok dinlerdim arkadaşım;
Bir işin ucundan ben de tutayım derdim.
Bu yüzdendir, hayallerime çok haksızlık etmişimdir;
Onları, başkalarınınkilerle hiç etmişimdir.

Korkularım var arkadaşım;
Bazen kendimle yalnız kalmaktan,
Bazen de kendimi bulamamaktan;
Tüm rüyalarımın birbiriyle aynı olmasından.

Kafamdakileri ömrüm boyunca yapamamaktan,
Yapamadıklarımı da ömrümce kafamda tutmaktan,
Keşkeleri biriktirip onlarla kaybolmaktan
Ben çok korkuyorum arkadaşım.

Tarihteki milyonlardan biri,
Kimsesizler mezarındaki eski
Unutulmuş taşlardaki ağlayan kişi,
Ben, arkadaşım, bunların hepsi.

Ümitlerim de var arkadaşım;
Dedim ya, ben de herkes gibi olabilirim.
Çocuklardan duymuştum bir keresinde;
Uyumadan önce ne düşlersen o olurmuş
rüyan diye.
O zamandan beri ömrümün şu son demlerinde,
kaybettiklerimi düşlerim;
Belki ölünce tüm bu hayallerim
cennetim olur diye.