Büyüdüğümü sandığınızda oysa daha çocuktum.
Elimi bıraktığınızda 18 yaşımda,daha yürüyemiyordum.
Küçücük ruhumla,koskocaman bedeni mi taşıyamıyordum.
Ben hâlâ çocuğum,büyümekten korkuyorum.
Kim boğuşacak küçük bir ruhla, bu büyük dünyayla.
Kim sırtlayacak küçük bir keseyle,bütün bu acı ve kederleri,
Babadan kalan bu üzüntü ve hüzünleri.
Ben o kadar cesaretli değilim,daha çocuğum.
Korkak,ürkek,tedirgin,sıska bir çocuğum.
Ceplerinizde tanıdığınız sorumlulukları taşıyamayacak kadar çocuğum.
Bir savaşçı olamayacak kadar çocuk kaldım.
Her gün binlerce çocuğu katleden dünyaya süngümü kavrayamayacak
Kadar güçsüz ve sıskayım.
Ben bir çocuğum daha,
susmalıyım,sessizce oturmalıyım
Evin bir köşesinde.
Çünkü kara elli cellatlar canlarını alırlarmış yaramaz çocukların
Evin her köşesinde.
Oysa ben yaramaz değildim,
Evin bir köşesinde oturup akşama kadar babamın işten dönmesini beklerdim.
Annemin yaptığı yemeklerin sarhoş edici kokusunu içime çekerdim.
Babaannemin beni kahraman yaptığı masalları dinlerdim.
Ama yaramaz değildim,
Çünkü hep korktum o kara elli cellatlardan büyümeden canımı alacaklar diye.
Aslında inanmazdım onlara, ta ki bir gün radyoda duyduğum
Çocuk çığlıkları içimi ürpertene kadar.
Hissediyordum saçını başını yolan anneler,
Göz yaşlarını saklamak için boynunu büken babalar.
Küçücük bir radyodan yükseliyordu bu koskocaman çığlıklar.
O günden sonra hep çocuk kaldım,
Korkak,ürkek,tedirgin,sıska bir çocuk olarak yaşlandım.
Eğer büyümüş olsaydım kabuslarım da gördüğüm o cellatların
Canını alırdım.
Büyüdüğümü sandığınızda oysa daha çok çocuklaştım.
23.01.20