Sessiz Çığlık
“Sessizlik en güçlü çığlıktır...”
Bu sözü bir yerde okumuştum. Başta anlam veremedim. Aslında pekte önemsemedim. Ama sonra sürekli aklımda dönmeye başladı bu söz. Her düşündüğümde; daha farklı daha derin anlamlar kazanıyordu. Sonra anladım ki; bu söz benimdi. Benim sessizliğimdi. Ve benim duyulmayan en güçlü çığlığımdı. Ben sessizce sevmiştim. Ben sessizce, aslında her şeyi haykırmıştım. Ama o hiçbir zaman duymadı, anlamadı. Ya da anlamak istemedi. Duymak istemedi. Ben bunu da hiç öğrenemedim. Onu öğrenemediğim gibi... Ve ben sessizce çığlığımı duyuramadığım gibi, Hiç konuşamadım da... |