Bir görümlük şiir
Ke(n)disi kurtulmuş
sayısız yalnızlık bırakmış yanan evinde o yangından, bir görümlük şiir yalnızların bile terk ettiği harabeleri dolaşır dururum yer minderinde ke(n)disine yurt edinen duygularla beraber... çilesine eyvallah etmeyen sıkıntıları sırtına çivileyen ihtiyarı gördüm g/özlerimden süzülenler yüzümü yalar geçer ölümü gönderir soğuk ağıtlar bu hercümercin tüm badirelerini merhametinden öpülecek insanlar aşar insan ölse de insanlık yaşar. gümüşhanlı’yım ke(n)disine sarılışından s/ayıkladım kendimi k/ayıp zamaneden |