ÇINAR ORMANI
Önümdeki son çınar devrildi birden bire,
Ormanın en öndeki yaşlı çınarı benim! Çevrem soğuk rüzgarla çevrildi birden bire; Yüreğimde bir korku, ürpertilerde tenim! Yolum ölüme doğru korumasız ve açık; Şimdi bütün rüzgarlar bana doğru esecek! Bedenler yaşlandıkça benizler solgun, uçuk; Gün gelince görevli nefesini kesecek! Biliyorum, sırayla değil ölüm dediğin; Biliyorum ki ömür ne uzar, ne kısalır. Seninle gidiyormuş verdiğin, vermediğin; Her canlı yaşanmıştan, yaşanandan ders alır. Ölümün karşısında çaresizdir her canlı; Kader yazandan büyük olmuyor insan gücü! Hayat denen zor yolda yorgun kalp helecanlı; Son nefesi beklemek, korkunç ve ürkütücü! Coşari der ki kimse bilmez benim artımı, Bu nedenle hayatı hayalle kıyaslarım! Dün yaşandı, bugünse; bir umutla sırtımı Ormanımda benden genç çınarlara yaslarım. İbrahim COŞAR |