İNSANUÇUMUÜstelik uçuyorsun da kanatların bir insan kolunu andırıyor sanki hareket etmek dışında hiçbir özel anlamı kalmamış hafızasını yitirmiş bir yatalak kanatların, bütün uçmaklar katı bir zeminin aşağı bir zeminin kedi girmesin parmaklıklarında son bulur, dünyanın güneşe duruşunu; kalemin kağıda dokunuşunu; karıncaların bir kabuğun peşinde olanca hizasını; yaşamın bir ölünün üzerinde daha küçük canlılarla devamını ayıramadığın gibi göğü ayıramazsın pencereden o orada öyle vardır... İlker ÖZDEMİR |