Hüznün mevsimi
yollara dökülmüş
kasvetli hüznün sararmış yığınıydı karamsar ayrılık... Mağrur bir adamın buğulu gözlerinde hıçkırıklarla yas tutarken her adımında savrulan Kurumaya yüz tutmuş yaprakların hışırtıstıydı Sadece duyulan... bir daha geri dönmemecesine aldigı kararın yıkıntılarında... bahardan kalma bir günde Taviz veremediği gurur Belki birazda utanarak ardına bakmadan yürüdüğü yaşadığı burukluğun unutulmayası son anının mevsimiydi yine sonbahar |
şiirinizi severek okudum,mükemmel ve düşündüren güzel bir şiirdi.Yüreğinize sağlık ,kutluyorum sizi,selamlar.