İşte benim şairlerim..

Bir şiir için bir ömür vermişler..
Tıpkı sevmek için bir ömür harcadıkları gibi.
Bazı şairlerin şiir hakkındaki iddia tez ve görüşlerine
Katılmıyorum ben..
Şiir halka mal olmalı toplumun duygularını dile getirmeli
Söylemlerini de benimsemiyorum..

Önce ben içinde bulmalıyım kendimi
Ben vurulmalıyım yazdıklarıma..
Benim içimi titretmeli yazdıklarım..
Rengarenk anılarımı yaşadıklarımı hatırlatmalı bana
O anın heyecanıyla yıllar sonra bile..
İşte bunun içindir ki ben kendim yazıyor kendim okuyor
Ve dalıp gidiyorum şiirin içinde yeniden kendimi bulmaya..
Bundandır ki kendimi çok seviyorum..

Bu şiiri hikayesi asla bir hayal ürünü değil..
Çok sevdiğim bir arkadaşım çılgınca aşık olduğu bir adamın
Gelip geçtiği yollarda günlerce yolunu gözlerdi
Sabahın çok erken saatlerinde kalkıp duraklara
Metrolara vapur iskelelerine koşardı
Uzaktan da olsa yüzünü görebilmek için

Bir sabah dönüşte bana uğradı
Bir deliye dönmüştü adeta
O sabah da yine kıyafet değiştirip koşmuş metro istasyonuna
Beklemiş beklemiş
Her zaman yaptığı gibi..
Ve görmüş sonunda!
Bu şiirle anlattığı duygularını paylaşıyorum ben de sizlerle..

Sen gittiğinden beri bu ellerden sevgili
Vurdum ben de kendimi çıkmayan sokaklara
Güneş nereden doğar nerde olur akşamlar
Sensizliğin hicrinde yitirmişti hükmünü

Bir kez olsun yürekten gel demedin ki bana
Oysa ben yollarında helak ettim kendimi
Mesken olmuştu bana her durak her iskele
Tebdili kıyafetle gördüm o Mahcemali !

Aklım başımdan gitti. Yarabbim bu da kimdi!
İki göz kilitlendi birbirine o sabah
Benim yüzümde yaşmak seninkinde nur vardı
İlahi bir varlıktı inmiş idi göklerden!

O günden sonra sanki çıktım faniliğimden
Karıştım meleklerin ölümsüz alemine
Bugün hala titrerim düşündükçe o anı
Bir düş müydü hayal mi çözemedim sevgili...