Bazen sayısı artan sineklerle,
Bazen bilmem kaç tane olan kuşların ne kadar öttükleriyle.
Elime bir kağıt kalem alıyorum.
İlk yazdığım şey adının baş harfi olunca,
Dalıyorum…
Başta uzaklara, en uzaklara.
Gülümsemeyle başlayıp,
Kızarıp daralmayla biten anılar sıraya geçiyor art arda.
Sonra renkler giriyor birbirine,
Bulanıklaşıyor her şey;
Yüzün her yer.
Ağlıyorum…
Gözünden akan yaşları düşünüyorum.
Ne çok ağlamıştın yanımda.
Ne çok öpmüştüm gözyaşlarından.
Şimdi ben ağlıyorum…
Öpücük değil derdim, sadece seni istiyorum.
Ama biliyorum.
Gelmeyeceksin…
Senin kaldırıp attıklarını da benimkilere kattım.
Unuttum sandığım her an yeniden hepsini tek tek gözden geçiyorum.
Sen mazi diyeceksin ben kanayacağım burada.
Önemli değil sevgilim,
Ben böyle mezara kadar gideceğim,
Var sen ‘’yaşayabildiğin kadar yaşa.’’