Kayboluyor yüreğim
Çürümenin eşiğinde yüreğim şimdi
Düğümleri hat safhada yine boğazımın Ağlayabilecek bir köşem bile kalmadı gibi Ölümün döşeğinde şimdi bir izbe kalbim Gitmelerin isteğiyle boğuluyorum hergün Ayaklarım istasyonda trenler beni çağırmakta şimdi Bir başka kimsesizin çığlığıyla yankılanıyor ortalık Trenlerim kucak açıyor bana çalarak sirenlerini İstasyonun öksüzleri yanaşıyor sonraları yanıma Kanatlarını çırparak yiyecek istiyor her biri Son simidimi paylaşıyorum onlarla Kapıverip uçuşuyorlar bir hışımla yanıbaşımdan Rüzgar savuruyor hayata küsmüş yapraklarını Saçlarıma karışıyor gelişigüzel toz toprak Çizemediğim yolumu çiziyor oluyor esmesiyle Bir hayali kentin kasvetinde kayboluyor yüreğim Şiir -Edibe Toğaç |
Düğümleri hat safhada yine boğazımın
Ağlayabilecek bir köşem bile kalmadı gibi
Ölümün döşeğinde şimdi bir izbe kalbim
Kalemin daim olsun...