Döngü
O evreni kutsayan ölümsüz su
Hayat verirken o tohuma, yeşertirken O bakmalara doyamadığım mavi gök Her gece silinse de birilerinin gözlerinden Yorulmak bilmeyen saatler katledilse de Yanlış bir tepenin arkasından yükselen gök kuşağına Koşturan zaman kölelerince Gün Büyük bir lütufla ışık dolu göğsünü tekrar açar Bıkmadan usanmadan Yaprak sadece Sararıp dökülmeye yakın o ağacın dibine Tutunmaya çalışır dört elle hayata Değerini ilk kez anlayarak |