Köylere hasret kaldık, şehirler yordu bizi
Sürüyü yitirenler, dağlardan sordu bizi
Nerede güzel köyüm, akarsularım nerde?
Gönüller yangın yeri, giriftar olmuş derde
Köylerin havasını unutmak mümkün değil
Yüreği teselliyle avutmak mümkün değil
Kulağımızdan gitmez çobanların kavalı
Rengârenktir tabiat; yeşili, moru, alı...
Tebessüm eder durur çeşit çeşit çiçekler
Köyün sakinlerine selâm verir böcekler
Buz gibi sularından içip kanasım gelir
Ekmeğimi kuymağa, yağa banasım gelir

Anamın ak ekmeği kuzinede pişmiştir
Ondan konu komşuya bir göz hakkı düşmüştür
Hangimiz tutmadık ki değirmende nöbeti
Köy sükunet pınarı, köyde huzur ebedî
Süt sağmayı bıraktı köyün güzel kızları
Şehirden köye dönen, huzur bulur yazları
Bağ-ı İrem her yeri, cennetten bir köşedir,
Yüzümüze yansıyan tebessümdür, neşedir
Yaylaların buz gibi, soğuk suyundan için
Bırakın şehirleri, köylerinize göçün

Bir yanda kuş sedası, bir yanda horoz sesi...
Tanyeri ağarırken uyandırır herkesi
Çobanlar sürülerle şen eylerken dağları...
İlkbaharda canlanır bahçeleri, bağları
Kızların ellerine kınalar yakılmıştır
Günün ilk ışığıyla evlerden çıkılmıştır
Bir pınarın başında uyuyup kalmak ne hoş
Yeşil giyinmiş dağlar, insanı eder sarhoş
Şehirde her şey garip, köyümü özledim ben
Kirpiğimdeki nemi bir ömür gizledim ben

Şimdi duman çökmüştür dağların başlarına
Mâni olmak müşküldür hasret gözyaşlarına
Ot bağlamış topraklar, tarlalar kazılmamış
Kalemler sükût etmiş, anılar yazılmamış
Dalla vedalaşırken sonbahar yaprakları...
Kedere gark olmuştur mümbit köy toprakları
Köyler virandır şimdi; giden yok, gelen yoktur
Huzur yok şehirlerde, gelip de gülen yoktur
Yola revan olanlar dönüp hüzünle bakar
Gidenlerin ardından ağıtlar yürek yakar
Bir ömür dolaşsan da varacağın yer köydür
Sonsuzluk meskenini kuracağın yer köydür

M. NİHAT MALKOÇ