Allah’ın Evi Kâbe’deyimKâbe’de dünya yokluk sona eriyor açlık Bakınca etrafımda görünür dağlardan kaf Ortaya çıkıyor sır şaşırmış dilde çığlık Mekân, zaman ölüyor… Aydınlanıyor etraf! Kimde günahı görse saklar Kâbe örtüsü Gözyaşları sel olur, yüzdükçe huzur tavaf Aşk yangına dönüşür, vuslat olur dürtüsü Taşında nur görürüm kalbim olunca sarraf! Ağaç aşka gelince meyve verir çiçekle Zahmete aldırmadan anne gezer bebekle Allah’ın evindeyim dua, niyaz, dilekle Misafiri olmuşum, diliyorum Haktan af! Nadir yağarmış yağmur, yağmurunda ıslandım Göl olmuş deryasında bata çıka dolandım Su dolmuş mermerinde secdedeyken utandım Günahıma mazeret bulamadım, tek bir laf! Karasından anladım, içinde şu dünya yok Kapanmış şer rüyaya, örtüsünde riya yok Şu gurbette gezerken döneceğim sıla yok Ecelimin ötesinde anladım, cennettir saf… Saffet Kuramaz |
Allah mübarek eylesin.